Hiçbir yere sığmadığım günler yaşıyorum.Yerin altına girsem sığamıyorum, üstüne çıksam duramıyorum...Nasılsın diye soruyor arkadaşlarım...Derin bir nefes çekiyorum ve İyiyimm diyorum..Diyemiyorum ki hiç iyi değilim, kalbim kırık,paramparça...Zoraki gülümsüyor, zoraki geziyorum..Diyemiyorum çünkü hemen ilk kelime...Annesin sen salma kendini, çocuğunu düşün..Onun sana ihtiyacı var...Biliyorum bana ihtiyacı var.Benim ona ihtiyacım var..
Biliyorum sorumluluklarım var. Her sabah işe gitmek zorundayım. Normal kalkış saatimden 1 saat daha önce kalkıp oğlumu okula hazırlamam lazım. Akşama yemek yapmam lazım. Ev işleri, oğlumun her hafta sıraya koyup ama hiçbir hafta o sırayı takip edemediğim aktiviteleri, vs...... derken bu liste uzarrrr giderrrrr..
Tüm bunları bilirken ve itina ile yerine getirmeye çalışırken, yılların birikimi geldi ve yine tıkadı tüm yollarımı... Dokunsanız ağlarımmm, üzülürüm, kırılırım...Yutkunurken bir yumru boğazımda...
Oğlumla oynarken, vakit geçirirken geçecek bu günlerde inşaallah diyorum ve ona belli etmemenin verdiği yorgunluk..
Bazen karşıma alıp konuşmak istiyorum..Zor günler geçiriyorum ama eminim geçecek demek istiyorum..Bana yardımcı ol demek istiyorum..Bir yerimi acıttığında yaptığını yapacak, - anne gel öpeyim diyecek ve sonra geçti mi diye anne diye soracak..Geçti oğlum diyeceğim ağzım dolu dolu...
Sonra hakkım yok ki buna, nasıl yüklerim 4 yaşındaki bir bedene annesinin yükünü....Haksızlık olur...
Bu kırık bedenin sarılıp sarmalanıp toparlanmaya ihtiyacı var.Belki omzumun bir köşesine sıcak bir elin dokunup, üzülme ben yanındayım demesine ihtiyacım var..Sevginin her kapıyı açacağına inanırım ben. Sevgiyle dokunan elin, sevgiyle bakan gözün,sevgiyle yenilen yemeğin, sevgiyle açılan kapının, sevgiyle girilen yatağın başkadır tadı...
Geçecek bu günler biliyorum, silkelenecek bu beden...Her fırsatta söylenen annelik duygularım ağır basacak ve yine geçmişe sünger çekip en baştan başlıyorum diye kendimi kandırıcam....Dışarda gördüğüm çiftlere, ailelere, dolu dolu gülümseyen yüzlere imrenip sıkıntılarımız bitince bizde böyle olucaz diyecem ve yine kendimi kandırıcam....Ve bakıcam ki yaş geçmiş, heves geçmiş, sağlık geçmiş belki.....
Hep aklımdan kadın olmanın zorlukları geçerken aslında bana kadın olmayı zorlaştıranları hiç ama hiç affetmicem....
Ama her zaman yaptığım gibi sağlıkla ve ailemle başladığım her güne şükrederek devam edicem hayatıma...Allahım bizlere kaldıramayacağımız yükler yükleme, sağlımızı sıhhatimizi ve sevdiklerimizi koru Yarabbim....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder